بررسی بیابان زدایی در قطعه چهار شهریار با استفاده از کاشت گونه آتریپلکس کانیسنس

برای انجام پروژه های بیابان زدایی و جلو گیری از گسترش بیابان زایی در قسمتی از محدوده بیابانی استان تهران، در 35 کیلومتری جنوب غربی شهرستان شهریار موسوم به قطعه 4 شهریار، اقدام به کاشت گونه آتریپلکس کانیسنس شده است. در این تحقیق با انجام روش های اندازه گیر ی سطح پوشش و تراکم موفقیت طرح های بیابان زدایی مورد بررسی قرار گرفته است. به طور کلی در این سه منطقه روش های ترانسکت خطی و ربع نقطه ای روش های مناسبی از لحاظ صحت، زمان و رتبه کارایی برای برآورد تراکم نیستند و در روش کوادرات از لحاظ این که علاوه بر تراکم، سطح پوشش را نیز می توانیم بدست آوریم روش قابل توصیه ای می باشد ولی از لحاظ زمانی روش مناسبی برای برآورد تراکم نمی باشد. روش های فاصله مرتب، مربعt و بایت و ریپلی روش های مناسبی از لحاظ رتبه کارایی بوده و علاوه بر صحت، از لحاظ زمانی نیز روش های قابل توصیه ای هستند. در این پژوهش روش های تخمین در کوادرات، برخورد خطی و کوادرات در سه منطقه حسن آباد، اکرم آبادکیانپور و یوسف آباد غفاری مورد بررسی قرار گرفت. در هر سه منطقه روش کوادرات نزدیکترین سطح پوشش را نسبت به شاهد نشان می دهد ولی از لحاظ زمانی این روش وقت گیر می باشد و روش تخمین در کوادرات نیز اختلاف کمی با شاهد دارد و از نظرزمانی نیز روش قابل توصیه ای است و روش برخورد خطی نیز در این منطقه اختلاف بسیار زیادی را با شاهد نشان می دهد و روش مناسبی برای سطح پوشش در این مناطق نمی باشد. آنالیز واریانس نشان می دهد که در روش بایت و ریپلی اختلاف با شاهد معنی دار نیست بنابر این روش بایت و ریپلی برای اندازه گیری تراکم در هر سه منطقه توصیه می گردد. روش کوادرات در هر سه منطقه اختلاف معنی داری با شاهد نشان نمی دهد بنابر این به عنوان بهترین روش برای تعیین سطح پوشش استفاده می شود.